مقایسه اثرات سمیت سلولی پارتنولید، ملفالان و پروکاربازین در سلول‌‌های سرطانی کولون و کبد

مقدمه آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد از جمله شایع‌‌ترین سرطان‌‌ها در ایران هستند که آمار ابتلا و مرگ ناشی از آنها موجب نگرانی است. از آنجا که تلاش جهت معرفی رویکردهای جدید و موثرتر ضد سرطان بشدت احساس می‌‌شود، هدف از این پژوهش مقایسه اثرات سمیت سلولی پارتنولید، ملفالان و پروکاربازین بود. مواد و روش‌‌ها در این مطالعه از دو رده سلول HT29 و HepG2 (به ترتیب مدل‌‌هایی از سلول‌‌های آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد انسان) استفاده شد. پس از تیمار سلول‌‌ها طی 24، 48 و 72 ساعت با غلظت‌‌های افزایش یابنده از مواد، میزان زنده مانی سلول‌ها با استفاده از روش سنجش MTT ارزیابی و تغییرات ریخت شناسی سلول‌‌ها بررسی شد. یافته‌‌ها مقادیر IC50 پارتنولید و ملفالان در سلول‌های HT29 پس از 72 ساعت به ترتیب 5/8 و  mg/mL 160 محاسبه شد، در حالیکه تیمار با بالاترین غلظت پروکاربازین تنها 5 درصد کاهش زنده مانی را سبب شد. همچنین IC50 پارتنولید و ملفالان در سلول‌های HepG2 به ترتیب 15 و 80 میکروگرم بر میلی لیتر تعیین شد، و تیمار با غلظت 160 میکروگرم بر میلی لیتر پروکاربازین زنده مانی سلولی را تنها 18 درصد کاهش داد. تغییرات ریخت شناسی هر دو رده سلولی نیز پس از تیمار با پارتنولید نتایج حاصل از بررسی MTT را تایید کرد. نتیجه‌‌گیری با توجه به اینکه پارتنولید دارای اثرات سمیت سلولی بیشتری نسبت به دو نوع داروی آلکیله کننده بود، می‌تواند به عنوان گزینه مناسبی جهت طراحی رژیم‌‌های شیمی درمانی برای آدنوکارسینومای کولون و کارسینومای کبد مد نظر قرار گیرد.